Voor Denis Mukwege
Wanneer houdt deze wereld op te bestaan?
Er ligt een meisje op de operatietafel,
we zien niet veel, het is nog geen acht uur.
Verborgen onder groene doeken
ligt een vrouw van achttien maanden,
de chirurg vecht voor haar bestaan.
Voor wat gebeurd is zijn geen woorden
en toch gebeurt het dag na dag.
Tomeloze wrede waanzin die ooit
als een gevecht begonnen is.
En zachte zorgzame handen
die redden wat er nog te redden is.
In 2015 was de Congolese gynaecoloog Denis Mukwege al genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. Het is in meerdere opzichten fantastisch dat dit jaar deze prijs aan hem is toegekend. Waardering voor een ongelofelijk dappere man, aandacht voor het leed dat systematisch aan vrouwen toegebracht is en wordt, in dit geval in Oost-Congo.
Ik schreef het gedicht in een opwelling, na het zien van een item op DWDD op 8 oktober 2015, en plaatste het onder de voorlopige titel ‘De wereld is dolgedraaid’ op Facebook. In zijn algoritmische wijsheid herinnerde Facebook mij precies drie jaar later aan dit bericht, drie dagen nadat bekend geworden was dat aan Mukwege, samen met jezidi-activist Nadia Murad, de Nobelprijs voor de Vrede was toegekend.