Lichaam, je bent perfect
volmaakt tot in de kleinste cel
stilzwijgend zorg je voor herstel
al laat je soms ook van je horen
Lichaam, je bent perfect
altijd kon ik op je bouwen
geen geloof maar blind vertrouwen
je bracht me veel en overal
Lichaam, je bent perfect
schade en schande moesten mij leren
je onvoorwaardelijk te waarderen
vanzelfsprekende aanwezigheid
Lichaam, je bent perfect
je wankelt, hapert, laat me beven
je houdt me elke dag in leven
er is nog zoveel om te doen
Dit gedicht is geïnspireerd op de column ‘Lijf, je bent perfect’ van Margot van Schayk (Trouw, 19 november jl.). Of misschien is het slechts een bescheiden hertaling ervan. Ik ben diep onder de indruk van de vitaliteit en dankbaarheid die uit haar woorden spreekt, geschreven op het moment dat haar lichaam haar definitief in de steek aan het laten is. Lees haar column(s). We kunnen nog veel van haar leren.
https://www.trouw.nl/…/lijf-je-bent-perfect-en-dat-ben…/
Met veel dank aan E. voor het meelezen.