Wat Vermeer vermocht te maken
zijn penseel gedoopt in licht
kan ons jaren later raken
in een onbespied gezicht.
Onbespied – in volle aandacht
bij het glas dat voor haar staat
tot de rand gevuld met zonlicht
treft mij de glans op haar gelaat.
Sinds het licht door oude meesters
op het doek is vastgelegd
zien wij de wolken zoals Ruysdael
en soms de schoonheid van Vermeer.
Al draagt dit meisje nog geen parel
haar eenvoud schittert evenzeer.
Zoals veel beginnende dichters schreef ik de eerste tijd geregeld sonnetten. Zonder exact de regels te kennen. Misschien is het eerder een sonnetachtig gedicht geworden. Dat in dit geval wel weer verwijst naar een hele andere traditie. Een kort moment in woorden gevangen, zoals de Hollandse meesters dat met verf konden.
Berghuis, Amerongen (oktober 2005)