Lunetten is meer dan een buitenwijk
waar mensen na een werkdag op adem komen,
het is een stad, een dorp, een koninkrijk
zonder koning, een oase om in weg te dromen.
Lunetten wordt elke dag op de kaart gezet
door kinderen die naar school toe lopen
of fietsen of skaten of worden afgezet
door ouders die snel nog een broodje kopen.
Lunetten is een uitgelezen plek om te wonen
voor joggers die samen de benen strekken,
voor tuinders die meedoen met sla en bonen
en voor vrijwilligers die de tafel dekken
op maandag en woensdag in de Musketon
voor mensen die niet alleen willen eten:
voor Liesbeth, Herman, Joke en Ton
en iedereen die ik nog ben vergeten.
Het hart van Lunetten, daar staan we nu
waar je de laatste roddels hoort zoemen,
je koopt er het alledaagse, aarpels en jus
maar ook een boek, een bril, een bos bloemen.
Om dit winkelcentrum is veel te doen
nieuw licht, nieuw logo en kleurenpalet,
minder leegstand en vooral ook meer groen:
zo wordt Lunetten weer op de kaart gezet.
Dit gedicht is geschreven op uitnodiging van HISA namens de winkeliersvereniging van winkelcentrum Lunetten. Het is voorgedragen op het lichtjesfeest op 11 november 2015. Hierbij werd op feestelijke wijze het nieuwe lichtplan in gebruik genomen, dat deel uitmaakt van een opknapbeurt van het winkelcentrum.
Met dank aan alle grote en kleine winkeliers die dit hart van de wijk al jaren laten kloppen. Aan oudgedienden als de Bruna, Pak’s Kaas en Notenhuis (inmiddels: Kaas en Notenhuis Lunetten) en de twee toko’s, en aan nieuwkomers als Ekovers (voorheen: De Vruchtenboom), Gijsbrecht Rijwielen en Kijken bij Wouter die voor continuïteit zorgen in alle veranderingen. Aan Albert Heijn en Hoogvliet die elkaar scherp houden. En aan iedereen die ik nog vergeten ben.
Twee manshoge prints van het gedicht hebben maandenlang de ruiten van (tijdelijk) lege panden gesierd. Het gedicht is ook opgenomen op Straatpoëzie.nl, onderdeel van het PhD-onderzoek dat Kila van der Starre aan de Universiteit Utrecht doet naar ‘poëzie buiten het boek’.
