–
Een autorace van ons belastinggeld,
een vuurtje bouwen op het Noordzeestrand,
een boerenkermis op het Malieveld,
een referendum over Engeland…
–
Een reisje naar een slapende vulkaan,
het haar van Donald Trump bij windkracht tien,
een aan de muur bevestigde banaan:
wat zou ik graag de schoonheid ervan zien!
–
Toch blijf ik als het even kan verschoond
van al die overbodige berichten
die morgen weer oud nieuws zijn bovendien.
–
Van lieverlee raak ik hier uitgewoond
& boek een vlucht met koffers vol gedichten
om ongerijmde schoonheid terug te zien.
–
–
Dit gedicht is genomineerd voor de Willem Wilmink Dichtwedstrijd 2020. De verplichte regel van dichter van dienst Wietske Loebis luidde: ‘wat zou ik graag de schoonheid ervan zien’. Geen eenvoudige regel. Zoals gebruikelijk de laatste jaren een pentameter, maar met een metrische onregelmatigheid op het eind: het accent in ‘ervan’ ligt op de tweede lettergreep. Ach, zo metrisch is het Nederlands ook weer niet.
Vanwege de corona-uitbraak kon de prijsuitreiking op 15 maart niet doorgaan. Daarom vroeg de organisatie de deelnemers twee maanden later om hun gedicht op video te zetten. In juni zal een compilatie worden gepubliceerd bij wijze van virtuele prijsuitreiking. Mijn voordracht is hier te zien.
Dat de banaan een ereplek moest krijgen, stond voor mij direct al vast. December 2019 stonden de media bol over de banaan die kunstenaar Maurizio Cattelan op de kunstbeurs Art Basel in Miami Beach met ducttape tegen een muur had geplakt.
In het gedicht ben ik nog een onwetende beschouwer. Later las ik in de krant, dat Maurizio Cattelan geen onbekende was. Zijn mannetje dat verbaasd de museumvloer openbrak was één van mijn favorieten in museum Boijmans Van Beuningen. Ik genoot altijd van de verbaasde blik, en van het lef van dit Rotterdamse museum om dit mannetje in een zaal met zeventiende-eeuwse kunst boven water te laten komen.
