Het dooit op de Overtoom
maar het vriest ook alweer op
melden mijn voeten
die mijn dag verlopen
ik blijf dicht bij huis
steeds dichter
dat is mijn leeftijd
wolken worden zwaarder van onkleur
de geur van gisteren hangt nog aan me
ik at met mijn vriend
we braken het brood
en deelden de doden
we zijn al bijna uit zicht
wij lachen nog
wat moet je anders?
omhelzen elkaar ten afscheid
misschien je weet maar nooit
Remco Campert
uit: Nieuwe herinneringen (2007)
Bovenstaand gedicht is door Poetry International gekozen tot één van de drie beste gedichten van 2007. Het lijkt er op, dat Campert (geb. 1929) na zijn zeventigste literair aan een tweede jeugd begonnen was, gezien de aandacht die zijn werk vooral na ‘Een liefde in Parijs’ (2004) ten deel is gevallen. Bij de uitverkiezing van dit gedicht schreef Hans Nauta in Trouw (12 januari 2008):
“Het vereist veel ervaring om tot de eenvoud te komen die Camperts gedicht heeft. ’Op de Overtoom’ is opgedragen aan Henk Hofland. Het gaat over ouderdom, vriendschap, weemoed en het besef dat het leven voorbijgaat. De wolken die zwaarder worden van onkleur, het bijbelse breken van het brood en het naderend afscheid, maken het gedicht wat somber, maar tegelijkertijd is het laconiek. Hij zorgt ervoor dat de toon licht blijft. Campert kan het allemaal wel onder ogen zien.”
Bij het plaatsen van het gedicht op deze afdeling, zo’n tien jaar na plaatsing op de afdeling ‘Ouder worden in de poëzie’ van mijn oude website, springen deze zinnen in het oog: ‘ik blijf dicht bij huis / steeds dichter / dat is mijn leeftijd’. Een mooie parallel met de titel van mijn rubriek ‘dichter bij huis’, die ook door een verminderde mobiliteit (en niet zozeer door leeftijd) is ingegeven.