ALS Narcissus

 

ALS ze me ’s morgens luidruchtig begroeten,
terwijl ik een eenzame nacht heb doorwaakt
 
ALS hun mobieltje dan onverhoeds rinkelt
en ze gaan praten en laten me naakt
 
ALS zonder enige ondersteuning
van hoofd en nek ik rechtop word gezet
 
ALS ze mijn rolstoel onhandig bedienen,
of ze vermorsen mijn voeding op bed
 
ALS ze te vroeg het toilet binnenkomen,
vergeten mijn ondergoed netjes te doen
 
ALS ze mijn schoenen te stevig strikken,
ruiken naar rook in hun witte katoen
 
ALS ik steeds weer hetzelfde moet vragen
of ik heb last van hun haast of chagrijn
 
verlang ik naar een plaats aan het water:
kon ik mijn eigen verpleegster maar zijn.

 

 

Anje Maria de Sonnaville (1961 – 2014)
Uit: Gebroken licht (2012)

 


Met haar 50 jaar was de schrijfster van dit gedicht niet echt oud te noemen. Dit gedicht gaat echter wel over een ‘kwetsbaar lichaam’. Door de ziekte Amyotrofische Laterale Sclerose reageerden haar spieren niet meer op de gewone aansturende prikkels. Het gedicht verwoordt het afhankelijk zijn van anderen, tot in de kleinste handelingen en details. Het slotbeeld is een mooie positieve verwijzing naar de Narcissus-mythe.

Dankzij de inspanningen van een vriend en haar zoon had Anje Maria de Sonnaville een klein beetje onafhankelijkheid teruggewonnen. Zij kon, toen haar handen haar in de steek lieten, uiteindelijk via een ooggestuurde computer weer het internet op, en ook zichzelf weer uiten middels poëzie. Dat stelde haar in staat indringende getuigenissen op te tekenen. Haar eerste drie bundels had zij zelf op de laptop geschreven. Het met haar ogen geschreven Gebroken licht is haar vierde en laatste bundel. (Zie ook het interview d.d. 17-2-2012 in Trouw)

Reacties zijn gesloten.