Sterk was ze en iedere dag vierde
zij ons leven of misschien wel
onbewust haar even geleende tijd
wanhoop en verdriet werden verborgen
achter vorige eeuw rimpels en haar lach
verloren in iets wat een vakantie leek
raakte al jaren haar ogen niet meer
ze kon letters laten dansen
net buiten de lijnen van moeten
geluid zomaar laten schateren
en juist nu zie ik die lach
wanneer ik het leven vier
Metha
Ongepubliceerd gedicht
Dit gedicht is een zorgvuldig verwoord portret van een oudere vrouw, waarschijnlijk de (groot)moeder van de dichteres die mij dit toestuurde. Het laat zien hoe iemand voortleeft niet alleen in herinneringen maar ook in wat we van iemand geleerd hebben, wat we soms pas beseffen als deze overleden is. Wijsheid, levenskunst. Het einde van het gedicht doet vermoeden, dat de ik-persoon uit het gedicht zich nu in de geportretteerde vrouw begint te herkennen, misschien omdat zij (de ik uit de laatste regels) zelf ouder begint te worden. Dit is een ontwikkeling die in veel gedichten over ouders terugkomt (denk bijv. aan ‘De wolken’ van Martinus Nijhoff of aan ‘Foto’, het openingsgedicht uit de bundel ‘Geleende tijd’ van Jean Pierre Rawie). Het is een universeel thema, dat ook in dit gedicht mooi verwoord wordt.