Nu ik ouder word
zie ik verdampte velden en een verbolgen zee.
Lichten, gezichten verdichten de einder
door golven verzwolgen in eb en vloed
nu ik ouder word.
Nu ik ouder word
hoor ik de wilde, verstilde verhalen van de zee.
Lichten, gezichten berichten een lied
kabbelend, babbelend in eb en vloed
nu ik ouder word.
Nu ik ouder word
voel ik de koude, die me benauwde van de zee.
Lichten, gezichten verdichten mijn horizon
pratend, verlatend in eb en vloed
nu ik ouder word.
Nu ik ouder word
zoek ik de warmte, die me verwarmde van de zee,
Lichten, gezichten verdichten de einder
herkennen, erkennen bij eb en bij vloed.
Nu ik ouder word.
Hannie Bark
Ongepubliceerd gedicht
Ontvangen na mijn lezing ‘Visies op ouderdom’ in het Mozeshuis, januari 2009. In deze lezing verbond ik een aantal gedichten van oudere dichters met psychologische theorieën over de ouderdom. De schrijfster van ‘Vloedlijn’ voelde zich door de lezing geïnspireerd zelf ook een gedicht over haar beleving van de ouderdom te schrijven.