Zo’n plaats waar je liever niet, maar
als het thuis niet meer
omdat er door je hoofd te veel verleden
slingert, dan liever hier dan elders.
Dit huis slaat zijn armen veilig
om je heen. Je mag er tijd verliezen,
door bezoekers wakker worden gekust
en beesten strelen in de patio.
Terwijl je woorden moe van het bedoelen
worden, zinnen zich vergeten
en je lippen een geheimtaal vinden,
waait in je al meer stilte aan, totdat –
En tot die tijd, ook als je dat niet meer beseft,
hangen in je eigen kamer boven het bed
de foto’s van alle dierbaren, je kleinkinderen
lachend. Aan jou, hoe dan ook, gehecht –
Inge Boulonois (1945)
uit: Idioom van geluk (2016)
uitgever: Kontrast
Met alle veranderingen in de ouderenzorg is dit misschien wel een bijzonder actueel gedicht. Natuurlijk willen mensen zo lang mogelijk thuis wonen, dat wilden zij ook al voordat dit (voor de zoveelste keer) tot beleid verheven werd. Maar als het niet meer lukt… dan is het mooi dat er een plek is waar veiligheid en geborgenheid worden geboden, zoals het verpleeghuis dat in dit gedicht aan het woord komt.
De eerste strofe loopt een beetje mank, en verwoordt op die manier de verwardheid van de verpleeghuisbewoner. Het liggende streepje aan het einde van de derde strofe is een schijn-einde, zoals Mozart ook graag in zijn concerten hanteerde. Er komt nog een laatste strofe, al heeft de aangesproken persoon daar waarschijnlijk geen weet meer van. Troostend mooi is de slotzin, de betrokkenheid van (klein)kinderen, zelfs als ze niet meer als zodanig worden herkend.