In u geloven lukt niet heer
maar luister
de rozen in bloei, de zon in bloei
vandaag met mijn kleinzoon doorgebracht
die net nog niet loopt en ik nog net
die lacht zoals alleen een kind dat kan
die hangend om mijn nek mijn pet afnam
mij met wat snot bestreek
mij doopte tot zijn volgeling
zijn moeder hem weer overnam
ik als beschonken huiswaarts ging
maar het kon niet op
des avonds wandelend langs zee
zag ik de zon in droomlicht ondergaan
heer, wanneer het toch mocht lukken
voor ook ik onderga
ik zal mij klemmen aan uw borst
en smeken: geef mij nog één zo’n dag
ik zal u al uw dwalingen vergeven
Paul Roelofsen
uit: Een roos in december (2016)
uitgever: Kontrast
Van Paul Roelofsen verscheen eind 2016 de bundel Een roos in december. Het was de vierde bundel in Poëziefonds OPEN van uitgeverij Kontrast. Omdat ik direct na hem in deze reeks mijn bundel zou uitbrengen bekeek ik zijn bundel met extra belangstelling. Ik werd direct getroffen door het gedicht ‘Vergeving’. Met de tegenstelling ‘die net nog niet loopt en ik nog net’ zet hij de levensfasen uiterst beknopt neer. Toch spreekt dit gedicht vooral van aanvaarding van de ouderdom, van dankbaarheid om alles wat is. Schitterend hoe het besmeurd raken met het snot van de dreumes tot doop wordt verheven, en hoe deze thematiek wordt uitgebouwd tot een beeld waarin de dichter, nu zelf als kind, zich vastklemt aan de borst van het gedroomde opperwezen.
De bespreking van Een roos in december was mijn eerste recensie voor Meander – er zouden er in twee jaar tijd zeker nog vijftig volgen