Ze zit daar in haar stoel
bij het raam. De telefoon
rinkelt niet, het uitzicht
verandert weinig van dag tot dag.
Verjaardagen vervagen
tot herinnering aan kleurige
slingers, aan cadeautjes die
zoveel groter leken in papier.
Hier hoef je niet meer te komen,
zal ze zeggen. Ze oefent zinnen
van afwijzing, een geheven kin,
venijn door woorden geweven.
Lang geleden. Vastbesloten.
Alles klopt. Niets klopt meer.
Eric van Loo
In mijn werk in de ouderenzorg kwam ik veel bijzondere mensen tegen. Vaak bijzonder kwetsbare en lieve mensen. Maar soms ook uitgesproken nare portretten. Als voorbijganger had ik daar minder last van. Het zal je moeder maar wezen.