Vandaag ben ik een bange, grijze puzzel.
Los me op voordat ik oplos in de tijd en bijna
alles kwijt ben, voor ik als een leeggestolen vogel
in mijn grote stoel zit als in vagevuur en almaar
wacht en niet meer weet waarop. Vandaag
staat alles groot en leeg te ruisen en ik zie geen
uitweg. Afspraken bloesemen in agenda’s. Ik begrijp
niet wat ik doen moet als ik morgen ben vergeten over
dag en nacht of hoe ik heet. Je moet beloven dat je
me een leven geeft. Noem me vader, moeder,
zeg mijn naam – elke naam is goed – en neem me
mee de tuin in, beaam alles wat ik zeg, lieg mijn leven
bij elkaar. En als ik huil omdat ik weet dat ik gelogen
ben en zie dat je verandert in een engel met een zwaard:
hou me vast. Noem me lief. Zeg dat je me vergeeft.
Ingmar Heytze (1970)
Ongebundeld gedicht
in: Hollands Maandblad 2009-1
in: Stadsblad Utrecht, 21 september 2009 (Wereld Alzheimer Dag)
Ingmar Heytze, stadsdichter van Utrecht, schreef dit gedicht in opdracht van de Bezoekdienst dementerende of langdurig zieke ouderen van Stichting Stade. Voorjaar 2009 gaf Heytze daarmee de aftrap voor een gedichtenwedstrijd van de Bezoekdienst, in samenwerking met Stadsblad Utrecht.
Het gedicht verwoordt op ontroerende wijze de onzekerheid en eenzaamheid die veel ouderen, zeker wanneer zij door dementie de grip op de wereld om hen heen verliezen, ervaren.