Die uroloog, ortopedis
en ’n gewoner soort chirurg
doen alles om te vergewis
of jy van hulle gading is.
Dit gaan desnoods deur been en murg.
Deemoedig laat jy hul begaan,
bevoeg om weg te snoei of te laat staan.
Hulle las ’n aantal meters aan die baan
wat jy moet aflê. Stadigaan
sal jy jou tog wil terugtrek in ’n burg
aan die einde van ’n doodloopbaan
en daar teen eie tempo taan,
die verdere omweë spaarsaam oorgeslaan.
Elisabeth Eybers (1915–2007)
uit: Tijdverdrijf (1996)
uitgever: Querido
Vanaf 1961 woonde en werkte de Zuid-Afrikaanse dichteres Elisabeth Eybers (1915-2007) in Amsterdam. Haar werk is o.a. bekroond met de Constantijn Huygensprijs (1978) en de P.C. Hooftprijs (1991). Eindigheid en sterfelijkheid waren al langer belangrijke thema’s in haar werk. De bundel Tijdverdrijf verscheen in 1996, toen zij de tachtig al was gepasseerd, en ademt deze thematiek van begin tot eind.
In bovenstaand gedicht verwoordt zij scherp maar fijngevoelig wat veel ouderen ervaren wanneer zij in het ziekenhuis worden opgenomen. De ik-persoon voelt zich object van onderzoek. Men verdringt zich rond haar bed om iets te vinden waaraan nog gesleuteld kan worden. Maar wil zij dat wel? De titel zegt genoeg.