De muziek valt stil.
Het gaat niet meer over
artrotische handen,
haperende zinnen,
krakende knieën.
Mogen dan
herinneringen opkomen.
De hoge roep
van een buizerd,
een eekhoorntje dat langs
je broekspijp omhoog kruipt.
Kon maar iemand blijven
luisteren
nu het duister valt.
Eric van Loo
Ik heb veel geleerd van ‘mijn’ patiënten in het verpleeghuis en het ziekenhuis. Een één-op-één situatie creëert een ruimte waarin onverwachte dingen kunnen gebeuren. Het gedicht is deels anekdotisch. Gebaseerd op de ervaring van een bijzondere ontmoeting tijdens een neuropsychologisch onderzoek. Eigenlijk wil je dan gewoon de geheugentaken van tafel vegen en luisteren naar hoe iemand zichzelf terugvindt in verhalen van vroeger.